oparty na Konstytucji 3 maja, był zwolennikiem systemu &#132;francusko-warszawskiego" &#150; jak złośliwie mówili jego przeciwnicy. W rządzie królestwa objął Potocki tekę ministra Oświecenia Publicznego. W roku 1818 został prezesem senatu. Były to jednak ostatnie lata powodzenia. Konflikty w środowisku akademickim, pogarszające się stosunki z episkopatem, infiltracja masonerii przez szpiegów rosyjskich zapowiadały kres jego kariery. Do dymisji doszło 9 grudnia 1820 roku.<br> Dramat tych konfliktów polegał na braku zrozumienia dla przemian, w których wyniku ukształtowała się nowa sytuacja polityczna i społeczna. Główne z nich można ująć w kilku punktach.<br> Zmieniła się pozycja Kościoła. Episkopat polski już od początku wieku zaczął