głowę, i śmierć kobiety obcej i nieznanej weszła w jego życie jak gdyby osobiste jakieś nieszczęście. Ponury orszak chorych przeszedł przez jego mózg, zastępując plutony znienawidzonych kochanków. - Kyrie elejson! Kyrie elejson! - odmawiał i tym razem zupełnie nie uświadomił sobie procesu, odbywającego się w jego duszy. Póki znajdował się na dziedzińcu szpitalnym - szpital rzucił na niego urok - był przejęty nieświadomie powagą i patosem ginącego i walczącego zespołu ludzkiego. Lecz wystarczyło wyjść za ogrodzenie, aby siła uroku przestała działać. Otrząsł się i natychmiast zapomniał o wszystkich chorobach i operacjach, które w istocie nie obchodziły go wcale. Chirurg Tamten, zbroczony krwią dopiero co zarżniętej