było odrzucenie 23 grudnia 1989 r. przez Sejm kontraktowy planu Balcerowicza i przyjęcie konkurencyjnej propozycji Jerzego Kropiwnickiego. Tak zwany plan Kropiwnickiego (po późniejszych poprawkach z 1994 r. nazywany także planem Kropiwnickiego-Borowskiego), charakteryzujący się wprowadzeniem jedynie ograniczonej wymienialności złotego i utrudnieniem dostępu kapitału i towarów zagranicznych do polskiego rynku (przypomnijmy, sztandarowe hasło tego planu brzmiało: "Polskie firmy produkują polskie towary dla Polaków"), zahamował wzrost gospodarczy. Wedle szacunków Jeffreya Sachsa (Jeffrey Sachs, "Foreign Investment in Post-Communist Countries. A Comparative Study 1990-2000". Princeton 2001), przyjmując restrykcyjną wobec zagranicznego kapitału politykę, Polska utraciła przez dziesięć lat 40 mld USD. Podstawą tego wyliczenia