w starych łatach.<br>Obwija ręce, nogi, chocia go nie bolą,<br>Mogąc rzemięsło robić, mogąc orać rolą.<br>Czyni się głuchym, niemym, ślepym i kaducznym;<br>A on łotrem wierutnym i przechyrą sztucznym.<br>[..........................................................................]<br>Najdziesz wiele opiłych, szalonych żebraków,<br>Chocia chorych, ułomnych i rozpustnych żaków,<br>Zazdrościwych, swarliwych, gnojków i kalików,<br>Stupków i też piecuchów, szubrawców i smyków,<br>Którzy za łby o miejsce, o jałmużnę chodzą,<br>Mocniejszy nad słabszymi częstokroć przewodzą.&lt;/&gt;<br><br>W cytowanym fragmencie - zresztą jak w całym utworze (przykłady można by brać z każdej niemal strony Worka) - mamy charakterystyczną, cenioną w średniowieczu, stosowaną przez Reja konstrukcję dystychów wspartą o zasadę szeregu składniowego (colum), czyli struktury