na wskroś złote,<br>W niezawiły śmierci cud<br>I w zawiłą beztęsknotę!<br><br>Był tam niegdyś czar i śmiech,<br>Tłumy bogów w snów obłędzie -<br>Było dwóch i było trzech -<br>Lecz żadnego już nie będzie!<br><br>Został po nich - rozpęd wzwyż,<br>I ta oddal bez przyczyny,<br>I ten złoty nadmiar cisz -<br>I te srebrne szumowiny...<br><br>Tam bym ciebie spotkać chciał!<br>Tam się przyjrzeć twemu licu!<br>Właśnie dwojga naszych ciał<br>Brak mi teraz na księżycu!<br><br>Noc oddycha naszą krwią,<br>Krew podziemną płynie miedzą...<br>Nasze ciała teraz śpią -<br>Nasze ciała nic nie wiedzą...<br>Dziewczyna<br><br>Władysławowi Jaroszewiczowi,<br>Jego entuzjastycznym zapałom<br>dla dzieł twórczych i szczerym<br>wyczuciom czarów poetyckich