gdyby nie wspomnienie słów podsłuchanych w samolocie. To wszystko wyglądało jakoś dziwnie i za dużą forsę było widać dookoła, żeby nie zalatywało jakimś piramidalnym szwindlem. Wszyscy czterej patrzyli na mnie pozornie spokojnie, ale dawało się w nich wyczuć olbrzymie napięcie. Dusza kazała mi nie wierzyć. Dopóki nie powtórzę im owego szyfru, dopóty mogę być pewna życia. Powiedzieć zdążę zawsze. Jeśli zaś już powiem, to rzecz stanie się nieodwracalna, nie cofnę tego. I po jakiego diabła mieliby się ze mną użerać, jeśli stanę się im niepotrzebna?<br>- Rozumiem - odparłam w niejakim zamyśleniu. - Ale ja rzeczywiście nie wszystko pamiętam i mam wrażenie, że coś