pobłażliwą wyższością, pochylał razem ze mną nad książką, żeby po chwili wyjąć mi ją z rąk. On także nie uczył się przy mnie nigdy. Żadna książka nie potrafiła odwrócić jego oczu ode mnie, czyniły to jednak kolory. W kącie pokoju stały sztalugi zbite z kilku cienkich desek, przed nimi niski taboret. Lubiłam patrzeć, jak siedzi odchylony do tyłu, jak końcem pędzla wodzi po białym, napiętym płótnie. W drugiej ręce trzymał czworokątną paletę, na której stapiały się ze sobą oleiste farby.<br>&lt;page nr=68&gt; Jaskrawożółta plama przechodziła w ciemny szafir ultramaryny tworząc po drodze zakola zieleni, czerwień fioletowiała pod wpływem błękitu, złociły się ugry. Odkładał