zła, moja mamo... &lt;page nr=105&gt;<br>Dowcipkował, otulając matką szalem, całując po rękach. Bez zapału przyjmowała pieszczoty. Słowa syna najwyraźniej nie sprawiły jej przyjemności, w oczach pojawiło się zdziwienie, potem niepokój... Osunęła Władysława, co żywo podeszła do lustra. <br>- Co ty mówisz? Wypieki? To ja miewam teraz wypieki? E, nie - zbliżyła twarz do samej tafli szklanej. - Czyż to wypieki? A może. Ale to chwilowe. <br>Nagle opuściła ręce gestem najwyższego znużenia. <br>- Więc dobrze. Więc już wszystko jedno. Niech będzie: wypieki. W każdym razie muszę jechać do Królewca. <br>Trzy osoby wydały okrzyki niedowierzania. <br>- Do Królewca? Po co? <br>Siadła znowu i klasnęła w ręce. <br>- Dziwni ludzie, jak Boga kocham