nikłym nawet rysunku Rembrandta, gdzie kreska, plama prawie bezforemna wyraża coś więcej niż przedmiot, więcej nawet niż najwyższe przeżycie artystyczne, gdzie jedno muśnięcie pędzlem: usta uzdrowionego przez Chrystusa ślepego, ruch Uczniów z Emaus wobec zalanego blaskiem pustego krzesła - to już nie tylko temat religijny czy wielka sztuka, to znak żywy tajemnego dialogu. Wszędzie to poczucie korzeni ("korzenie zerwane i człowiek świat znienawidzi", pisze Dostojewski), poczucie to jest również wyczuwalne w studium Vincenza o Dantem czy w jego Gandhim. Te przeżycia ciche nie prześwietlają książki Malraux. Gdy pisarz zbliża się do spraw z tym światem związanych, zrywa się w książce patetyczna burza