coraz bardziej niepokoiło Jolę.<br>Brodziła w zupełniej ciemności. Mocno zawiązana chustka wpijała się w nasadę nosa, uciskała tył czaszki, nie przepuszczała ani promyka światła. Dłoń, mocno ściśnięta przez malarza, wilgotniała od potu, drętwiała. Szli - przynajmniej tak jej się zdawało - dość długo i drogą, której konfiguracja nie przypominała korytarza wiodącego od tajemnego wejścia. Najpierw bowiem, zamiast wspinać się w górę, opuszczali się drogą zalaną wodą, potem podchodzili przepustem zasypanym gruzem. Teraz przemykali się jakimś krętym i bardzo niskim korytarzem. Malarz kazał jej nisko się schylić i uważać na głowę. Co chwila zmieniali kierunek.<br>Jola miała dość tej uciążliwej drogi. Szarpnęła mocno rękę