nie jest wiele. W romantycznej dramaturgii uderza ich ubóstwo - i powtarzalność: przestrzeń z jasnymi punktami księżyca i gwiazd (czasem są ich roje, lecz tylko nieliczne wyróżnia się indywidualną nazwą), między nimi pustka. Tym ważniejsze stają się ożywiające obraz efekty świetlne i akustyczne, a także emocjonalna atmosfera, towarzysząca istnieniu i działaniom tajemnych, potężnych, nieznanych sił; bywają personifikowane w postaciach duchów czy aniołów. Reszta to najwyżej wtrącana fabuła, dla wyobrażenia wszechświata rzecz nieistotna.<br>Mistyczną przestrzeń dramatu romantycznie zakreślił Manfred. Byron wykorzystał pełnię środków, jakimi dysponuje ludzka wyobraźnia: perspektywa bezmiaru, różnorodne przekształcenia układu elementów widzialnych - głosy kosmicznej natury i duchy zaludniające przestworza. Późniejsze romantyczne