aureoli znawcy zadomowionego nie tylko w redakcji literackiego czasopisma, lecz również na uniwersytecie albo w Instytucie Badań Literackich. Ten stan rzeczy zdawał się odpowiadać wymogom sytuacji reżyserowanej przez Ducha Czasu: w cenie była i literatura, i krytyka coraz to bardziej literaturoznawczej orientacji, a w każdym razie pisana przez rozeznanych w tajnikach warsztatu. Literatura stawała się metodologią literatury i krytyka nie pozostawała w tyle w tym względzie: najwyższe zainteresowanie budziły te kwestie, które dawały asumpt do rozważań o tropach literackiej autorefleksji, postaciach autotematyzmu krytycznoliterackiego dyskursu, o lekturze jako deziluzji czy wreszcie o samym tekście krytycznym jako figurze tekstu literackiego. Tomasz Burek we