nie, daję słowo, to komedia! - wyjęczał wśród spazmów śmiechu. - A to pociecha! <br>- Tak, tak - przyznała smutnie pani Romeyowa zdejmując perukę - rzeczywiście to my. Znam pana, mój drogi sąsiedzie, i wiedziałam, że jeśli uda nam się rozweselić pana, to potem uzyskamy już od niego i przebaczenie, i to, o co nam tak bardzo chodzi! <br>Pan Hipolit już stał na nogach, ale brzuch trząsł mu się jeszcze jak beczka na wozie. Ucałował rękę pani z wielką uprzejmością i chciał coś powiedzieć, ale spojrzał nieopatrznie na kwadratową brodę Huberta i jego zdziwione łuki brwi i znowu zachwiał się ze śmiechu. <br>- Niech ten chłopiec odczepi brodę