a zatem po około 10 miliardach lat od swych narodzin. W wielkim uproszczeniu można powiedzieć, że pod koniec swego życia gwiazda rozdyma się do znacznych rozmiarów: zwarte, dość gęste jądro jest otoczone przez rozrzedzoną, rozległą gazową otoczkę, która ma kłopoty z tym, by utrzymać się w całości przy jądrze. To tak jakby uznać za przedłużenie Ziemi jej atmosferę - musiałaby tylko rozciągać się na kilka milionów razy większą odległość niż w rzeczywistości (tragedia! - popularyzatorzy nauki straciliby możliwość porównywania jej grubości do skórki na jabłku) - i przypatrywać się, jak unoszące się w niej piórka, popychane ruchami powietrza, odlatują w przestrzeń kosmiczną, gdyż ziemska grawitacja