pogardzałaś sobą. A najwyższą, wyniosłą samotnością był Bóg. I nagle zawstydziłaś się, zawstydziłaś się tego, że w tym upodleniu, poniżeniu, upokorzeniu, nędzy, głodzie, rozpaczy, wśród tysięcy małych ludzkich klęsk, zamiast wierzyć we własne siły, szukasz oparcia wyżej, w istocie niepewnej, podobno wszechwładnej, która nie potrafi nawet pomóc cierpiącym.<br>Jeżeli potrafisz tak wiele, to czemu robisz tak mało?<br>Jeżeli jesteśmy stworzeni na Twe podobieństwo, to czy jesteś równie bezlitosny jak my? Bezlitosny, a może po prostu bezsilny wobec nas?<br>Przygniatały ją te pytania, przytłaczały, dusiły. Zaciskała zęby i zabierała się do opatrywania ran, wygniatania wrzodów, oczyszczania dymienic, zdejmowania szwów i klamerek, zrywania strupów