przy końcu lat sześćdziesiątych.<br> Jak wiadomo katedrami malarstwa w akademiach i wyższych szkołach plastycznych w Polsce kierowali przez długi okres czasu po drugiej wojnie światowej zwolennicy założeń malarstwa postimpresjonistycznego. Dawni kapiści i liczni ich wyznawcy wpajali studentom zasady kolorystycznej budowy obrazu jako jedynie słusznej podstawy sztuki malarskiej. Przekonania te propagowano tak skutecznie, że w pewnym momencie zaczęły one funkcjonować jako oczywiste i niekwestionowane pewniki niezależne od osobistych zainteresowań, sympatii lub aktualnych wpływów jakim podlegali poszczególni artyści. Zasady koloryzmu uznano za ogólne i niepodważalne zasady malarstwa; dopiero w ich ramach można było ujawniać swą indywidualność lub prowadzić poszukiwania. Tym wpływem m. in