oczywiście jej język. Ryzykowałbym twierdzenie, że możliwe jest napisanie wyczerpującej i obiektywnej historii powojennej poezji polskiej w oparciu wyłącznie o problem języka, o prześledzenie ewolucji i współistnienia rozmaitych koncepcji słowa poetyckiego: i to pozornie ograniczone spojrzenie nie musiałoby wcale zrezygnować z objęcia problematyki moralnej, metafizycznej, politycznej... Można by sobie wyobrazić taką "historię poezji z perspektywy języka" jako zbiór "lingwistycznych" sylwetek poszczególnych wybitnych poetów (niekoniecznie poetów-"lingwistów"). Ale bardziej nawet pouczające byłoby przestudiowanie pod tym kątem nie jednostek, lecz zjawisk zbiorowych, grupowych (żeby nie powiedzieć niekiedy: stadnych), wyznaczających pewne pokoleniowe fazy poezji trzydziestolecia: ruchów, których rozległy zasięg pozwala mówić właśnie o symptomatycznym