przemiana neutronu na proton następuje tu w jednym punkcie z emisją pary elektron-antyneutrino (rys. 5.5), podobnie jak w elementarnym procesie QED elektron może emitować w jednym punkcie foton. Również przez analogię do QED Fermi przyjął, że elektron i antyneutrino składają swoje spiny połówkowe na spin całkowity równy 1, taki jaki ma również foton, lub zero, gdy spiny te są antyrównoległe. Opierając się na tych założeniach, potrafił poprawnie przewidzieć widmo obserwowanych elektronów, zaproponować formę oddziaływania i określić stałą sprzężenia charakteryzującą jego wielkość. Mała wartość tej stałej sprzężenia wskazywała, że oddziaływanie jest rzeczywiście słabe.<br>W tym samym w przybliżeniu czasie Anderson zaobserwował