Warszawie. Fajnie, kiedy na naszych oczach wyrasta coś nowego. Czy stanie tu kiedy zaprojektowany przeze mnie dom? Czy stanie "moja" szkoła? "mój" teatr? Buława w tornistrze. <br>Jak to się mogło zdarzyć? Stoję na chodniku i cała drżę. Przecież rozejrzałam się. Przecież popatrzyłam w tamtą stronę. Jak mogłam nie widzieć tej taksówki? <br>Pisk hamulców. Tuż przy mnie. Otworzył drzwiczki, wychylił się i wrzasnął wściekle: <br>- Ej! Lala! Ślepa komenda! Żeby cię Mojżesz... - i leci za mną to uniwersalne słowo-klucz. Zatrzasnął drzwiczki, pojechał. Czuję na sobie zgorszone, a może współczujące... a może pogardliwe spojrzenia ludzi. Nie mogę się uspokoić. Nie rozumiem, jak mogłam