nie widać, bez powodzenia wytężam wzrok. Będąc pod wrażeniem kolejnych pieśni, bezskutecznie staram się nauczyć oceniać odległość od grającego ptaka. Udaje mi się natomiast w ten sposób przynajmniej częściowo uspokoić rozdygotane nerwy. Widzę, że Wiktor przesuwa się dwa kroki w lewo i po chwili wzywa mnie ruchem ręki. Podchodzę w takt pieśni. I co słyszę? O dziwo! Słyszę jak mój przewodnik sapie z emocji. On, który podprowadzał ludzi pod setki głuszców, też tak reaguje! Zyskał mój największy szacunek, choć nie powiem by uspokoiło to moje emocje. Raczej przeciwnie!<br>- Widzisz? - spytał samym ruchem ust.<br>Omiatam wzrokiem najbliższe sosny, raz, drugi, trzeci. Wiktor