poetów - przechodzą oni pod opiekuńcze skrzydła etyki, bo wtedy nareszcie będą poważani. Mierny poemat o wielkim wodzu, o cierpieniach ojczyzny, o nowym społecznym porządku - to już jest coś, co się liczy. Doskonały wiersz, który jest tylko poezją - to ładne, miłe, przyjemne, ale nic więcej. Jest więc coś zupełnie błędnego w taktyce, jaką obrała poezja w trudnym dla niej sporze. Dała się wciągnąć w dyskusje, na których zawsze źle wychodzi. To jedno. Po drugie, rezygnowała tak długo, aż utraciła niemal wszystko, a reszty wyzbywa się z nieuleczalnego wstydu.<br> Wskazywanie dróg ratunku byłoby zupełnie bezcelowe. Albo są one te same co drogi ratunku