były upojenia. Chodziła - silna, elegancka, w swoim sześćdziesiątym roku wyglądająca na lat czterdzieści po Corso Umberto, po alejach Pincio, po tybrzańskich mostach i mówiła głośno do siebie, jeżeli nie było komu słuchać jej zachwytu. Władysław zresztą w miarę możności dotrzymywał jej towarzystwa. Mniej była wrażliwa na obrazy i rzeźby, chociaż tancerkę w Termach Dioklecjana - tę, której chyba wielki wiatr miłości utrącił głowę jak roślinie - ucałowała w stopy pytając: <br>- Miła ty moja, gdzie teraz twoja śliczna główka? <br>Najbardziej zajmowało ją życie - przyroda, ludzie, ciepły opar przeszłości. Kiedy stała na Ponte Sant' Angelo, nie zamek przyciągał jej wzrok, tylko hen, w dali na