w postaci ręki męskiej, która na tarczy naszej, nad płomieniem trójjęzycznym wzniesiona, widnieje. Wbrew pozorom, nie ma to nic wspólnego z owym Rzymianinem, który w obozie kartagińskim wetknął rękę w rozżarzone węgle, aby pokazać, iż bólu się nie boi, nawet jeśli dewiza rodu naszego, Sous nous!, na wstędze biegnącej nad tarczą wypisana, a będąca także okrzykiem bojowym, z którym szły do natarcia pokolenia przodków naszych, tak interpretowana była, iż nam ból niestraszny, gdyż Sous nous to rzekomo "poniżej nas" znaczy. Tak jednak nie jest; sous nous to tyle co "pod nami" w sensie dosłownym, czyli jak ława lub krzesło; chcąc rzec