dzisiejsze flądry.<br>Worki skrzelowe większości sylurskich i dewońskich pancernych bezszczękowców <br>uchodziły dwoma wspólnymi otworami po bokach ciała. Najbardziej prymitywnymi <br>spośród tych bezszczękowców były zapewne telodonty, okryte licznymi osobnymi <br>ząbkami o nie zlanych podstawach. Z oczywistych powodów najczęściej zachowują się w stanie kopalnym te, które miały ząbki skórne zlane w duże tarcze (Heterostraci).<br>Największe znaczenie w stratygrafii niemorskich osadów wczesnego dewonu miały <br>pancerne torpedokształtne Pteraspididae (ryc. 9.16), zaś w środkowym i późnym dewonie płaskie, wtórnie tracące lity pancerz Psammosteidae, które dotrwały niemal do końca dewonu.<br>Udoskonalenia podwodnego "szybowania" o dalekosiężnych konsekwencjach dokonała <br>ewolucja w linii rozwojowej Osteostraci zapoczątkowanej w początkach syluru