swoje odbicie. Gdzieś wyczytała, że oczy są odbiciem duszy. Jest zadowolona.<br>Wyobrażam sobie, że jestem Julią.<br>Mam dwadzieścia pięć lat. To znacznie więcej niż moja sławna poprzedniczka. Stoję na balkonie w jakimś włoskim miasteczku.<br>Wąskie uliczki. Strome schody. Ludzie ocierający się o siebie.<br>Nie, nie jest to Werona.<br>Wiatr nie targa ani mojej sukni ani rozpuszczonych włosów.<br>O tej porze wiatr jest jedynie marzeniem. Dochodzi dwudziesta.<br>Patrzę na najbardziej oddalony punkt. Mężczyzna. Ubrany na czarno. Kolor tu niepraktykowany. Jeżeli już, to w Palermo, ale nie tutaj. Przed mężczyzną biegnie kot. Cały czarny i nienaturalnie wielki. Nigdy jeszcze nie widziałam takiego widoku