którego przed pięciu laty w Pradze strofował tak ostro za lekkomyślność i nieobliczalność, przeprowadza wobec narodu rehabilitację splamionego nazwiska Poniatowskich. Przeprowadza jego rehabilitację. Życiowa racja księcia ulega po raz pierwszy gruntownemu zachwianiu.<br>Latem nadchodzą dalsze wiadomości. O błyskawicznych zwycięstwach wojsk rosyjskich. O zdradzie Branickiego, Szczęsnego Potockiego, Rzewuskiego i zawiązaniu konfederacji targowickiej. I wreszcie najstraszniejsza: o przystąpieniu króla do Targowicy i drugim rozbiorze Polski. I oto teraz zaznacza się najwyraźniej odmienność charakterów dwóch młodych Poniatowskich. Ks. Stanisław nie umie - w odróżnieniu od ks. Józefa - zdobyć się na patriotyczny protest. Zagrożony konfiskatą dóbr w kraju, naglony błagalnymi listami stryjów i ojca, przesyła z