interesami autora dzieła dramatycznego a dążeniami inscenizatora. Dla poetów okazał się przykrym zaskoczeniem. Mimo swych nowatorskich idei byli bowiem nadal przeświadczeni, że zadaniem teatru jest przede wszystkim możliwie wierne przekazanie tekstu literackiego i że eksponowaniu walorów słowa ma być podporządkowane widowisko. Wydawało się to tym oczywistsze, iż długo jeszcze w teatrach nie było stanowiska reżysera spektaklu (czyli twórcy, który mógłby konkurować z poetą o dominację nad kształtem spektaklu), funkcję tę pełnił dyrektor lub najbardziej doświadczony aktor.<br>U progu XIX stulecia ludzie pióra traktowali zatem teatr nadal jako sztukę podrzędną wobec tekstu literackiego, wspomagającą wysiłki autora. Teatr zmieniony, ulepszony, miał według nich