wewnętrznym w rodzaju Ponińskiego i jego wspólników, a w przypadku Katarzyny Kossakowskiej – głównie do króla. „Tu sejm do dnia 19 kwietnia – pisała do bratanka – na którym rozdział kraju bez ochyby podpisany będzie. Król Jemć mocno się o to stara, aby jak najprędzej stanęła ta aprobata; niechże tedy i w Turynie wiedzą, jakiego to my mamy Kochanego Pana, że ani on nas, ani my jego nie chcemy". Inny ton miały listy starego wychowawcy, księdza Kuczkowskiego, choć i one były świadectwem gorzkiego przeżycia klęski i upokorzenia. Były to jednak relacje budujące, jak np. opis pogrzebu Stanisława Konarskiego, czy powrotu