całkiem zasłonięte przez pnące rośliny i rozkrzewione asparagusy. Na uwagę o dorodnej zieleni chora uśmiechnęła się.<br>- Zawsze miałam rękę do kwiatów. Proszę usiąść, słyszałam, że pani też...<br>- Też - przytaknęła Marta.<br> Przyjrzała się Wadkowskiej. Sińce pod zapadniętymi oczyma, usta sinawe, wąskie jak kreska. Nos znamiennie wydłużony i żółty. Umrze, ale w tej chwili może jeszcze wiele pamiętać, powiedzieć. Moim obowiązkiem jest skłonić ją do szczerości, postanowiła zimno.<br> - Wydaje się, że w akcji... w walce... łatwiej. Ale... kiedy rzucają... rzucają się na człowieka... gorzej niż... na rzeźne bydlę. Kiedy wiążą, kopią... I, kiedy się to widzi. No i pani... ma dziecko - dodała surowo