niepokorna, niepodporządkowana. Określam siebie jako trudną kobietę, bo jestem harda. I apodyktyczna. Już jako dziecko buntowałam się. Parę razy uciekłam ciotce do lasu, do jakichś znajomych. Ona nie mogła tego oczywiście tolerować, więc czasami po prostu mnie zamykała. O swoich męczarniach z dorosłymi opowiadałam koleżance w listach, które zostawiałam w tekturowym pudełku pod wierzbą. Podpisywałam je &lt;q&gt;"Więźniarka z ostatniego etapu"&lt;/&gt;.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;RS: Pamięta Pani obiekt swoich pierwszych westchnień?&lt;/&gt;<br>&lt;who2&gt;K.S.: Tadek Krajewski. To było w Szczytnie w czasach gimnazjalnych. W tej historycznej i powieściowej scenerii czytywaliśmy razem Krzyżaków, a później ja byłam Danuśką, a on Zbyszkiem, bo przecież nie mogło być inaczej