chciał dłużej rozmawiać, musiał zadzwonić drugi raz. I wcale nie było pewne, czy za drugim razem trafi na mnie, czy też komputer połączy go z moją koleżanką. Miałam wielbicieli, którzy szukali mnie na tej linii. Dzwonili dopóty, dopóki nie trafili na mnie. <br>Płacono nam za czas pracy. Zwracano za rachunki telefoniczne. Ale pensja była bardzo niska. I właśnie za "piętnastki" dostawałyśmy duże premie. Opłacało się "robić piętnastki"... Chodzi o to, ze dostawałyśmy duże pieniądze, jeśli udawało nam się utrzymać faceta na linii przez cały kwadrans, aż do momentu, kiedy komputer przerwie rozmowę. Moim rekordem było trzydzieści piętnastek w jeden wieczór. <br>Byłam