co do kierunku.<br>Z barykady krzyczą. Głos nie dochodzi poprzez detonacje i wybuchy. Jerzy wie, że będzie żył, że żyje, że nigdy nie wróci w tamtą stronę, i nagle przez świst kul i głos wybuchów słyszy w pamięci spieszny oddech. To brat-towarzysz czeka na jego słowo z drugiej strony telefonicznego przewodu. Już nie pamięta, że to nie ten, że to pozostawiony teraz na Starówce Kolumb dyszał tak kiedyś w słuchawkę telefonu czekając na jego głos.<br>Jerzy jest na ulicy, biegnie, pada, czołga się. - Tu! - krzyczy. - W tył! - powtarza trzymając go już za ramię.<br>W aureoli świetlnych pocisków nad obandażowaną głową