społeczno-obywatelskim modelem opozycyjnej kultury poprzedniej epoki, zapominając, iż nie był to nurt jedyny, a sami twórcy kultury niezależnej świadomi byli jej zagrożeń i ograniczeń.&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;IV. Co się zdarzyło w myśli literackiej?&lt;/&gt;<br><br>&lt;div sex="m"&gt;<br> Marek Zaleski<br><br>&lt;tit&gt;Przygody myśli krytycznoliterackiej&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;1. Osobno, byle razem&lt;/&gt;<br><br> W wypowiedziach krytyków i samych pisarzy, w dyskusjach na temat krytyki (ale i literatury) po roku 1975 - a ową datę przyjmuję symbolicznie jako datę wyczerpania się modelu kultury literackiej PRL - rola krytyka jako pośrednika między pisarzem a czytelnikami nie budziła niczyich wątpliwości. Zgoda na nią wydawała się całkiem naturalna i łatwa: służebność zatrudnień krytyka jawiła się jako oczywista. Co więcej