samochodem do granicy niemieckiej - płaczliwie tłumaczył Zenobii.<br>Puściła nieszczęśnika, który zatoczył się i klapnął w wielką kałużę błota. Powiedziałem z trudem tłumiąc śmiech:<br>- Pani Zenobio, dogonimy Fryderyka, zanim zdoła przekroczyć granicę. Mój wehikuł nie jest gorszy od forda. A myślę nawet, że okaże się szybszy.<br>Zenobia prychnęła pogardliwie.<br>- Może pan teraz nieść swój wehikuł na plecach. Niech pan raczy zerknąć na samochody.<br>Odwróciłem się i spojrzałem na nasze wozy. Aż mi się gorąco zrobiło. Wszystkie cztery koła wehikułu i wartburga miały wypuszczone powietrze i stały jak w rozdeptanych kaloszach. Zdałem sobie sprawę, że przynajmniej godzina upłynie, zanim będą nadawały się do