nagle mego ducha"&lt;/&gt; (F 19-20). Tymi zaś stu tysiącami zawiaduje już jeden Pimko. Może on teraz spokojnie sprawdzać czystość paznokci bohatera i kazać mu deklinować łacińskie słówko mensa... Józio pozwolił się zamknąć w semantycznym universum, które Pimko potrafił ad hoc wytworzyć i natychmiast spożytkować.<br>Jak pierwszy zauważył Jarzębski (bo też bez Gry w Gombrowicza nie można w pełni wysmakować Ferdydurke!), "zasady rządzące", posunięciami budujących formę postaci, czyli Pimki, Młodziaków i wuja Konstantego - nie są wcale wymyślne: "przypominają nieco reguły prostej gry w ťkółko i krzyżykŤ: każdy usiłuje sygnować jak największą liczbę elementów gry ťswoim znakiemŤ, tzn. narzucić innym interpretację przedmiotów