twardo Zuzia. - Kazałeś mi się wynosić, to się wyniosłam na dobre! Będę mieszkała ze swoją ciocią. <br>- Ty masz już dom. <br>- Nie mam, skoro w każdej chwili można mnie z niego wyrzucić! - głos Zuzi stał się piskliwy, Ewelina zdała sobie sprawę, że dziewczynka jest jeszcze bardzo dziecinna. Poczuła dla niej wiele tkliwości. Ci dwoje kochali się, to było widać. Ewelina musiała im pomóc. Podeszła do Zuzi, objęła ją.<br>- Myślę, że powinnaś wrócić z ojcem - powiedziała łagodnie. - Tutaj byś się chyba źle czuła. Tam masz swój pokój, swoje książki, płyty... swojego psa... <br>- To czego wy ode mnie chcecie! - krzyknęła histerycznie dziewczynka. - Najpierw mi