szparach rozluźnionych klocków parkietu. No i drzwi! Trzeba było brać je bezszumnym szturmem, ponieważ nieśmiałe ich uchylanie wyzwalało piszczałki w nie naoliwionych zawiasach lub nieprzyjazne charczenie basu z zadyszką. Skradając się przedzierałem się przez wzorzysty las cieni zaplątanych w tiulowych zasłonach na oknach. A mimo wszystko szedłem. Szedłem z sercem tłukącym się jak ptak w klatce. Jak było z młodym werończykiem, kiedy skradał się pod balkon twierdzy Kapuletów.<br>Moją twierdzą był masyw stołowego kredensu, w którym na górnej środkowej półce mieszkał i czekał na mnie Galileusz.<br>Mając pewność, że spotkanie tak niewymiernie długo odwlekane (na ileż to lat przedłużającego się życia!) wreszcie