na skwer. Parafian coraz więcej. Schodzą się, dostojni, i pozdrawiają się półgłosem. Przekazują sobie z rąk do rąk dębowe drzwi kościelne, żeby przepuścić kobiety, dzieci i starców. "Blisko ambony? Nie, raczej w bocznej nawie". I usiadł na tym samym krześle co tydzień temu. <br>Kościół się zapełnił. Nie był to jednak tłum, bo można było bez trudu przejść środkiem nawy, jak ten... "To kościelny!" Odwrócił się za nim i zobaczył kościelnego, jak oparł się o ścianę tuż przy drzwiach. <br>Muzyka. Na wszystkie pedały i miechy fisharmonii. Muzyka o biednym człowieku posiniaczonym batem. I zaraz po tym pieśń odziewająca w polskie szaty Mękę