spłacić siostrę, żonę emerytowanego ambasadora. Stałem się więc pełnym właścicielem. Tu nareszcie los się do mnie uśmiechnął. Gdy spuszczano już trumnę matki do grobu rodziny Piszczyków, do niewielkiej grupki żałobników dołączyła jakaś niemłoda już pani drobnej postury. Bardzo się widać spieszyła, by zdążyć na smutną ceremonię, bo przez pewien czas tłumiła wzburzony oddech. Dopiero po dłuższej chwili nasze spojrzenia się spotkały i o mało nie wpadłem do grobu, nad którym przecież stałem z siostrą: to była pani Janina! Pani Janina z Ameryki! Nie bacząc na powagę chwili, pokropiony święconą wodą przez księdza, zamachałem jej radośnie ręką. Odpowiedziała skinieniem głowy. Teraz każda