wesoło, oj wesoło. To był na pewno jeden z piękniejszych dni w armii. <br>Wziąwszy przepustkę pożegnałem się z kilkoma kolegami, których zdążyłem lepiej poznać i niezwykle podekscytowany wyszedłem na plac aby poszukać swojej rodziny. Poważnie zacząłem się obawiać, że chyba ich nie znajdę. Przecież wszędzie gdzie okiem sięgnąć otaczały mnie tłumy ludzi. Nigdzie jednak nie mogłem znaleźć nikogo kto miał przyjechać do mnie. Może coś się stało, albo stwierdzili, że Wiesiek to taki dzielny, że nie trzeba przyjeżdżać do niego na przysięgę, przecież da sobie radę. W miarę upływu czasu mój smutek oraz poczucie samotności powiększało się. W końcu kiedy na