to, co go miało uzdrowić, zabija go.<br>Idąc ulicą od dworca kolejowego ostrożnie wymijał przechodniów, by uniknąć potrąceń - takie bowiem potrącenia wstrząsały obolałymi piersiami i do cierpienia psychicznego dodawały cierpienie fizyczne, które kolidowało z tamtym. Plant nie mógł ominąć. Ośnieżone gałęzie kasztanów przypomniały mu coś tak odległego, że tylko podświadomie to niejako zaakceptował - to się łagodnie wlało w jego piersi i zapełniło aż po oczy zmuszając go do jeszcze ostrożniejszego chodu, jakby z obawy, że to może się przelać. Chodziło mu o to, żeby dojść do domu i zamknąć za sobą drzwi.<br>Ktoś mu się ukłonił, ale dopiero po chwili uświadomił