garb boli mnie jak jeden olbrzymi wrzód. Kiedy się skończy wreszcie ta męka wrastania w chropawe kamienie?<br> TATIANA<br> do Króla, odwracając się i patrząc na niego<br>Zaraz będzie podwieczorek, Ryszardzie. Będziesz mógł napić się z nami herbaty.<br> KRÓL<br> spokojniej, z ubolewaniem<br>Taka siła i tak się marnuje. Przecież gdybym chciał, toby tu kamień na kamieniu nie został z tej całej budy.<br> Wzrusza ramionami<br>Kto komu wmówił to wszystko?<br> Z nagłą złością<br>Czy naprawdę nie ma już ludzi na tym świecie? Czyż wszyscy stali się tylko kółkami zegara? Dajcie mi choć nakręcać ten zegar!<br> MORDERCY<br> kierując weń sztylety<br>Aaaaa! Aaaaa!<br><br>&lt;page nr=63&gt;<br> TATIANA<br>Zegar