Kurtka powieszona, można wpełznąć do norki, wyciągnąć nogi, wstrząsnąć się i wyciągnąć do bólu z jakiegoś pomieszania zimnych i ciepłych odczuć... Potem wtulić się, poszukać najmiększej piersi i zacząć powoli<br> &lt;page nr=38&gt;<br> znikać. Zapadać się, połączyć się bezwolnie z pokornym dążącym rytmem, wyobrazić sobie jeszcze resztką tonącej przytomności, że czarny żelazny potwór, tocząc się po nieskończonych szynach, uparcie pruje mglisty i zimny przedświt, wioząc nas na jakąś kaźń, na jakieś niemiłosierne lekcje, a my w ciepłym kawałku wspomnienia poduszki możemy jeszcze cofnąć w niebyt tamto nieludzkie wstawanie, bieg na stację przez mgłę, ranne zorze i łoskot czarnego, patrzącego parą świecących oczu pociągu. Mam