Dumasa, w porównaniu z utworami innych dramatopisarzy, długo utrzymywały się na scenie. Może także dzięki elastyczności stylu autora, który próbował odnowić przeżywający kryzys wzorzec wielkiej melodramy przez wprowadzenie lżejszej tematyki - z powodzeniem, o czym świadczyło świetne przyjęcie sztuki Mademoiselle de Belle-Isle (1839). Utrzymująca się popularność sztuk Dumasa, najdłużej narzucających ton teatrowi romantycznemu, prowadziła niestety w kierunku, potwierdzającym słowa z eseju Marty Piwińskiej: "Romantyzm uprawomocnił tandetę i nadał godność artystyczną efekciarstwu".<br>Gdy w 1838 roku antagonista romantyków Gustave Planche pisał o współczesnym teatrze we Francji, jako trzech liczących się romantycznych dramaturgów wymieniał Dumasa, Hugo i Alfreda de Vigny. Jego atak na