na tylne łapy, aż mu łańcuch zadarł głowę do tyłu. Jął ujadać przymilnie i patrzeć, czy go nie zabiorą ze sobą. Został później sam na straży domu, skomląc i narzekając w żałosnych warczeniach na swój los niezdarzony. Do uroczystego pochodu przyłączyła się za to Zazula. Szła ochoczo przy nogach Dziadzi, topiąc się w suchym jak pył piachu drogi. W wielu oknach pojawili się sąsiedzi. Niektórzy wybiegli nawet do płotów. Komentowali znad sztachet wyprawę Linsrumów życzliwie, lecz z umiarem. Znalazł się też Ferdzia z fajerką. Szedł w pewnej odległości, patrząc uważnymi czarnymi oczami na Polka, który zamknąwszy powieki, oparł zimną głowę o cienkie