pozostał mi pusty taboret. Zastanawiam się czasami, czy odziedziczony po ojcu skarb właściwie roztrwoniłem. Może to wydać się dziwne, ale pozbywszy się definitywnie złotych monet, odczułem moralną ulgę. A przecież teraz nadchodziła chwila dla prywatnego kapitału, pomysłowości, inicjatywy, zakładania spółek i szybkiego dorabiania. Nie dla mnie. Należę do schodzącego pokolenia topionego serka i do topionego serka powracam w chwili, gdy piętnastokrotnie podrożał. "Dziadziu, czas do krematorium" - jak radzą u wschodnich sąsiadów ludziom w moim wieku, gdy powiększają tłok w autobusie czy w kolejce po towar.<br> No i właśnie. Opowiedziałem do końca historię złotego taboretu i mógłbym na tym mą pisaninę zakończyć