a nawet (też przykład autentyczny) "zachowanie własnej twarzy"; nie wolno wyrażać się krytycznie o carycy Katarzynie; nie wolno, nawet w przypisach do pracy naukowej, cytować nazwisk osób, które niedawno "podpadły"; nie wolno wdawać się w polemikę z prasą partyjną albo kpić z głupoty programów telewizyjnych; nie wolno posługiwać się słowem "totalitaryzm"; nie wolno podkreślać historycznej roli Kościoła; nie wolno popadać w pesymizm ani uciekać się do czarnego humoru; nie wolno... Nie wolno na dobrą sprawę nic, i nieraz mogłoby się wydawać, że jedynie przykra konieczność wydawania określonej liczby książek i czasopism literackich każe naszym politykom kulturalnym dopuszczać coś niecoś do druku