inicjalne <br>poszczególnych wersów, rytmizowane, niekiedy przekształcane interwałowo, wyjątkowo <br>inwersyjnie (Gloria, Gratias agimus), wykorzystywane najczęściej przy użyciu <br>techniki przeimitowania, rzadziej faktury akordowej lub ogólnie mówiąc homofonicznej, <br>np. Laudamus te (s. 7). W Credo kompozytor posługuje się konsekwentnie praktyką <br>alternatim w klasycznej postaci, opracowując wersy nieparzyste chorałowo (określenie <br>­ choraliter, w partyturze) z towarzyszeniem organowym, z materiałem V Credo <br>cytowanym in crudo, wersy zaś parzyste wielogłosowo (wyjątkowo z motywem chorałowym), <br>przeważnie w fakturze akordowej, niekiedy recytacyjnej ­ falsoburdonowej, np. <br>Et iterum, Et in Spiritum (s. 18). W konsekwencji mszę charakteryzuje typ ekspresji <br>homogenicznej ­ chorałowej, przy tym chorał gregoriański oddziałuje asymilująco <br>na materiał mszy.<br> Ten sam