wśród przełomu, potrzebami raczej do przeszłości należąc, możliwościami do lat przyszłych. Jesteśmy zbyt zrośnięci z kulturą z górą dwudziestu wieków, abyśmy mogli się nagle od niej oderwać i nie chwiejąc się stanąć na równych nogach. Nie bez żalu przychodzi żegnać niknący tron Boga Ojca, kręgi piekielne i Syna Człowieczego wśród trąb anielskich, gromów i błyskawic przybywającego na sądzenie żywych i umarłych. Samotność religijnego laika jest gorzka i bolesna. Obraca się niejednokrotnie w kręgu tych samych pojęć, które tworzą konstrukcję katolicką, lecz odartych z ich charakteru sakralnego. Cień tajemnicy i nieznanego zgęstniał i pociemniał. Człowiek traci na ziemi grunt pod nogami, a