szybko i pewnie, zachowując względny spokój lecz już w chwili następnej nagle uprzytomniła sobie pewną rzecz i wówczas straciła głowę.<br>Na korytarzu koło niej stał sanitariusz Paweł, zacierał ręce i wydymał policzki, można było pomyśleć, że się skraca od tłumionego śmiechu.<br>Karetka pogotowia czekała już przy drzwiach wejściowych, szofer niecierpliwie trąbił, siostra zaś i sanitariusz stali naprzeciwko siebie w półciemnym korytarzu i patrzyli sobie w oczy, myśląc jednocześnie o tym samym. Pierwsza oprzytomniała siostra.<br>- Czemu się Paweł śmieje?! - krzyknęła karcąco. A potem zapytała niepewnie: - Czy jest pan dyrektor?<br>- Wyszedł na miasto! - odpowiedział z dziwnym chrząknięciem sanitariusz. Wtedy siostra zapytała jeszcze niepewnie